یادداشتی از خواهر بسیجی فاطمه باباخانی

تغییر و تحول چهره ی مخاصمات بین المللی پس از جنگ های جهانی اول و دوم، بروز و ظهور گروه های متعددی را در پی داشته که با عناوین مختلف دست به اقدامات مسلحانه در داخل سرزمین ها متبوع یاخارج از آن زده اند. از جمله نهضت های آزادی بخش (Liberation Movement)و گروه های تروریستی از جمله مهمترین این گروه ها میباشند. ازآنجا که اقدامات ارتکابی این گروه ها و نتایج آن دامن گیر جامعه ی بین المللی و به ویژه امنیت و صلح بین المللی میشود از این رو ضروری است برای برخورد مناسب با هریک (حمایت از نهضت های آزادی بخش برای استقلال و رهایی از استعمار(colonialism)  و مقابله وتلاش برای انحلال گروه های تروریستی) ابتدائا بین این دو گروه تفکیک وتمایز قائل شویم . بنابراین رویه شورای امنیت در مقابل نهاد حافظ صلح و امنیت بین المللی در تفکیک وشناسایی گروه های تروریستی از نهضت های آزادی بخش حائز اهمیت بوده و بهترین رهیافت موجود میباشد.
حفظ صلح و امنیت بین المللی بی تردید از مهمترین مسئولیت های جامعه بین المللی میباشدو به ویژه آنکه جامعه جهانی اکنون با موانع و مشکلات زیادی برای حفظ صلح روبروست. یکی از این موانع، تروریسم بین المللی است که پس از جنگ جهانی دوم، ابعاد بسیار گسترده یافته است. به عبارتی از دهه1960 جهان شاهد شیوه های گوناگون کاربرد خشونت بوده است. شیوه هایی که در واقع شکل های گوناگون تروریسم، از جمله گروگانگیری (Hosage)، هواپیماربایی(airplane hijacking)، دزدی دریایی(piracy)  و بمب گذاری در ساختمان ها و مکان های عمومی (The bombing of buildings and public places)  و نیز ترور های سیاسی (political assassinations)  گسترده را نشان می دهد. شکل دیگری از کاربرد زود رادر پیدایش نهضت های رهایی بخش که با کشور های استعمارگر مبارزه می کنند، شاهد هستیم. برخی از این جنبش ها (Movements) که سالهاست برای دستیابی به استقلال و آزادی (freedom) می جنگد . شیوه ها و ابزارهایی را به کار می گیرند که بی شباهت به شیوه های تروریستی و کاربرد آنها نیست. به عبارت دقیق تر بیش از نیم قرن است که دو مقوله تروریسم بین المللی و نهضت های آزادی بخش ملی از جنبه های سیاسی و عملیاتی در هم آمیخته اند و مرور میان آنها مشخص نیست  می جنگد . شیوه ها و ابزارهایی را به کار می گیرند که بی شباهت به شیوه های تروریستی و کاربرد آنها نیست. به عبارت دقیق تر بیش از نیم قرن است که دو مقوله تروریسم بین المللی و نهضت های آزادی بخش ملی از جنبه های سیاسی و عملیاتی در هم آمیخته اند و مرور میان آنها مشخص نیست؛ زیرا، جامعه جهانی معیارها و ظوابط دقیقی برای تعریف این دو پدیده، آن گونه که مورد قبول دولت ها باشد، نیافته و ارائه نداده است.
از این روی، با توجه به اینکه در حال حاضر فعالیت های تروریستی یکی از چالش های اصلی جامعه بین المللی(international community) بوده و در واقع شناسایی آنها تابع منافع و مصالح سیاسی (political interestas and expediency) هر کشور می باشد، ضروریست برای انجام اقدام موثر، ازدیگر فعالیت هایی که در حقوق بین الملل (international law) موجود میباشد و همواره امکان اختللاط مفهومی آنها با تروریسم قابل تصور است، تفکیک شود. دولت ها همواره سعی میکنند به گونه ای عمل نمایند که برچسب تروریستی بودن برآنها نخورد به همین خاطرکمتر دولتی خود مستقیما در سازماندهی و طراحی فعالیت های تروریستی مشارکت می نماید و بیشتر از طریق تشویق، تحریک و یا کمک های غیر مستقیم از آن حمایت میکند.
واقعیت این است که کشورهای قدرتمند از وجود ابهام میان دو مقوله به سود خود بهره میگیرند و آن را به مثابه ابزاری برای ادامه سیاست های استعماری (Colonial policies) بکار میبرند؛ از این رو جنبش های آزادیخواه را که در برابر کشور های سلطه گر(Domineering countries) برخاسته اند، تروریست می نامند. به این سبب تمایلی هم به پذیرش معیارهای تفکیک (dissociation) این دو مقوله در عرصه روابط بین الملل ندارند.